Gaat dit over erkennen, accepteren en tolereren van verschillen en dus juist niet te verbijzonderen? Is dit ook hoe de nieuwe wetgeving is bedacht? Of gaat dit over hoe men zich gedraagt en hoe ze profileert?
Ik voldoe niet aan een boel stereotypes. Dit is iets waar ik mij van bewust ben en ook regelmatig ervaar, maar het is ook iets dat ik omarm. En waar ik trots op ben. Ik wil ook helemaal niet standaard zijn of als een ‘grijze muis’ gezien worden.
Waardering is meer
Maar ik wil wel gewaardeerd en gezien worden. Daar hoort dus een bepaald gedrag bij en ook een bepaalde houding. Voor erkenning is dus wel ook inspanning nodig. Waar ligt dan de grens van divers kunnen zijn of inclusief. Zonder dat je verbijzonderd wordt of niet in de groep past en niet gewaardeerd wordt.
Voor mij is het belangrijk dat ik een gewaardeerde bijdrage kan leveren. Voor waar ik in geloof en wat ik leuk vind om te doen. En uiteraard waar ik goed in ben. Dit prevaleert dus boven hoe anderen mij zien en of ik daadwerkelijk in een groep pas of niet. Dit is echter niet voor iedereen zo. Voor iedereen is de mate van draaglast anders. De mate van hoe sterk je onder druk staat van maatschappelijke druk, prestatiedruk of groepsdruk.
Acceptatie is anders
Maar het feit of je geaccepteerd wordt of niet, door een groepering die je omarmt als eigen en daarmee ook als divers gezien wordt, is grijs gebied. Het gaat dan eigenlijk niet over persoonlijke voorkeuren of een persoonlijke mening. Want We hebben namelijk ook hersenen. En die zijn altijd gericht op makkelijk, snel en vertrouwd. Dit betekent plat gezegd dat we standaard met “vooringenomenheid” geprogrammeerd zijn of je dat nou wilt of niet. Dit heeft met neurologisch zaken te maken als spiegelneuronen, maar ook overlevingsdrang en zelfbescherming.
You’re so vain
De uitkomst ervan is dat we er alles aan zullen doen om het vertrouwde en bekende in stand te houden. Voornamelijk door onszelf te omringen met ‘dezelfde en gelijken’, wat voelt als een warm bad. Zelfs als iemand niets doet, zorgt de ‘gunfactor’ voor het voordeel van de twijfel. Je gaat immers niet ‘jezelf’ benadelen. Het brein schakelt zo gezegd als vanzelf over naar fight- or flight-modus. Dit is in eerste instantie dus een onbewust proces. Want de trigger voor dit betreffende signaal is geen bewuste keuze, maar praktisch het overlevingsinstinct wat aangaat. ‘Jij bent niet als mij, dus ben je niet goed.’ Wat zorgt voor de trigger op afkeer en weerstand.
A’so
Het is een van de sterkst sociaal geaccepteerde vormen van ondermijnend gedrag binnen het bedrijfsleven en cultuur, maar het is dus te makkelijk om te zeggen dat iemand bewust niet inclusief of divers is. Dit is iets anders dan discrimineren of uitsluiten. Het gaat juist over houding en gedrag wat ook te maken heeft met invloeden van buitenaf. Iets wat bepaald wordt door context en de mate van het draagkracht en draaglast. Wat gaat over de kunst van inlevingsvermogen, begrip en acceptatie. De inleving bij jezelf en bij anderen. En de acceptatie dat iemand anders is, maar wel gewoon prima. En dat wat voor jou goed, mooi of betrouwbaar is lang niet kader stellend voor anderen.
Je moet het wel willen
Ontvankelijkheid ontstaat door te leren vertrouwen in het onbekende. Met ruimte om nieuwsgierig zijn, je vrij te voelen zonder bang te hoeven zijn om fouten te maken en afgekeurd te worden. Inlevingsvermogen is de sterke tegenhanger van zelfingenomenheid, alles kent meerdere invalshoeken en dus verschillende waarheden. Dit is een sterke vorm van persoonlijk leiderschap. Namelijk tolerantie en integriteit.
#zelfinzicht #skills #Inclusie #persoonlijkeleiderschap #eindhoven #nononsens #coaching #groei #professional
